Tedavim hakkında

İkinci kez kendim için ağlıyordum.Tedavim hakkında bilgi verildi uzunca bir tedavi...
Kemoterapi....Uzun bir kemoterapi
Sonra meme ameliyatı ihtimali yani sadece oradaki kötü hücre alınmayacak,göğüsüm alınacaktı.Lenflerde görülürse de lenfler
Sonra yine kemoterapi :( 
*Gençtim,böyle bir şeyi istemiyorum.Bunlar için kendimce erken diyordum.
*O an bekarların farklı, evlilerin daha farklı kaygıları oluyor.
*Evli olsaydım,çocuğum da olsaydı,yanımda duran bir eşim olsaydı...
Bakalım evli olsam bu süreci kaldırabilen biri mi olacakdı eşim.
Çocuğum olmuş olsa bu dönemimde belki daha çok kaygılarım olacaktı.
Amalar... 
Keşkeler...
Kaygılar.... ve bir sürü düşünceler
Herkesin kaygısı kendine göre ama asla niye ben demedim. 
Her bir aşamayı beyinim reddetti ama sonrasında çok çabuk toparladım.Bu hastalığı çevremde büyütmedim, her arayanla her görüştüğümle eskisinden daha pozitif,mutlu konuşuyordum.Herkes bu olumlu halime hayran kalıyordu.
Nazar değmesin :)
Aslında önceden neler için üzülmüşüm ve hayatı ne kadar ciddiye almışım.Bu hastalık bende bir bakıma farkındalık da yaratmıştı.Kendimin farkına varmıştım.

...Peki ya Kemoterapi ?Tedavim
 21 günde bir / 4 tam kür - kırmızı ilaç ,sonra 12 kür haftalık 
Tedaviyi kabullenmek çokk zor.Haykırmak istiyordum.Yanımda olan yakınım ,oradaki hastalar bana o süreci anlatıyorlar,üzülme diyorlar.
O süreci ben zaten biliyorum ,onkoloji servisi ile ilk kez tanışmadım ki...ama kabullenme süreci ,o farklı birşeydi.
- ''Yaşlı bir teyze tekerlekli sandalyesinde,kan aldıracak kemoterapi görüyor ve damar bulmaya çalışıyorlar''.Teyzeye baktım zırıltılarım o dakika başlamıştı.
Hastalık gencine, yaşlısına bakmıyordu.
Bir dağ olsun ve haykırayım bağırayım istedim.Ağladım, ağladım ,ağladım ve rahatladım.
Kabullenebildim mi rahatlayınca, hayır...Ama elimden de gelen bir şey yoktu.O yüzden bu dönemi çok fazla takarak ,üzülerek geçirmedim.Ben üzülsem,ağlasamda sonuç değişmeyecekti.Yaşanılan yaşanılacaktı o yüzden bakış açımı değiştirdim.

 **********
Kaygım kemoterapi sürecimdi.O ilacı almak, o süreci yaşamak kolay birşey değildi.
Üzülme meme kanseri, kanserden sayılmıyor diyorlardı.Bunu tıbbi deneyimi olanda ,olmayanda diyordu.
Ama ne kadar süreçleri bilirsem bileyim korkularım vardı :(  ben kemoterapiyi kaldırabilecekmiydim ? , bakalım ilaca vücudum olumlu yanıt verecekmiydi? Ben kemoterapinin yan etkilerini taşıyabilecekmiydim? Sonuçta masum bir ilaç değildi.Tüm vücut ve herşey etkileniyordu.
Yaşayarak görecektim olacakları...

 ************
Hastalığımda;
Üzüldüm belki ama hep Tevekkül ettim, Hastane/Doktor aramak zorunda kalmadım. Allah benim için zaten tüm işlemlerimi kolaylaştırıyor,tüm yollarım açılıyordu.Herşey  5 günde bambaşka bir hal almış ve benim istemim dışında gelişiyordu ama sürecim olumlu yönde hızlanıyordu.
Geriye baktığımda hastalığı öğrenmeden önceki benle , bu yaşadığım süreçteki beni ,ben bile ayakta alkışlıyorum.Kolay değildi bu yaşadıklarım.
Dayandım ,yenilmedim ve her zamankinden daha güçlüydüm.Kendimi bulmuş eski güçlü Funda olmuştum.
İş ki kabullenebilesiniz.Zor bir kabulleniş ama kabullendim.Uzatmadım...
Geçici bir süreç, bana misafir geldi ve bu benimle kalmayacakdı.

Kendimi  ağaçlarla özleştirdim.Önce rüzgarlar,fırtınalar ile mücadele eder,budanır ama sonrasında; yeşerir,çiçek açar ve meyve verir.İşte bende öyle hissediyorum.Şimdi budanıyorum...

                                                                   ******

Bu dönemde arayanlarım,soranlarım oldu.Hepsi iyi niyetleri, güzel temennileriyle aradılar.Benim için üzülüyorlardı.Teselli amaçlı konuşmalar yapılıyordu ama ben konuşmalarla teselli olmuyordum.Aksine bazen konu ile konuşmamak daha teselli edici oluyordu.Bu dönem çokkk hassas bir dönem ,kimsenin Ben olamayacağı ,kimsenin Benim gibi düşünemeyeceği bir dönem.


Benim gibi bu hastalığı yaşamış yada yaşayanlar iyi bilirler...
Hastalığı  kabullenmek,taşımak,tedavi sürecini yaşamakta zor iş.
O kaygıları kişi sadece kendi güdüyor,
Yani öyle böyle o süreci ben yaşıyordum, yaşıyacaktım
O yüzden ilk kez ben dedim.
Ben yeneceğim,ben atlatacağim,ben kabulleneceğim.
Allaha hep dua ettim, bana güç kuvvet versin diye.
Hepsi boş ,herkes kapısını kapattımıydı,kişi kendi yaşadığını biliyor.
Dualar ve kitaplar tek destekcim oldu.Kendime dönmem için kendimle kalmam gerekti. 



Teşekkür...
Bu dönemimde yanımda olan ve beni hiç bırakmayan RABBİME binlerce Hamolsun,Şükürler olsun.
Sonrasında beni yalnız bırakmayan,bu sürecimde güvendiğim (Genel cerrahi,onkolog,nükleer tıp doktorları,beslenme uzm,annemin tedavi gördüğü hastanenin onkoloji bölümündeki bütün hemşireler)onlara sonsuz teşekkür ederim.Onlar bu zincirdeki en temel halkalar.
Daha sonra Aileme,dostlarıma,arkadaşlarıma ve akrabalarıma beni yalnız bırakmadıkları,dualarını eksik etmedikleri için , ben mutlu olayım diye çabalarından ve desteklerinden dolayı teşekkür ederim.