Uzunca bir bekleyişden sonra sonucum açıklanmıştı.
İçimde; yine de belki iyi çıkar umuduyla rapora baktım ''Grade II'' yazıyordu.Bu iyi değildi...
Bilir bir kişi daha iyi aydınlatacak, söylecek ,duyacak özümseyecektim.
Meme kanseriydim hemde ileri evre...
Hani şanslı hasta denilen katogori var ya ,ben o sınıfta değildim.
Ağlamayacağım ,ağlamayacağım dedim ama doktor kemoterapi dediği anda artık ağlıyordum.
Önceleri herkese ve herşeye üzülen,kırılan,ağlayan ben...
Şimdi kendim için ağlıyordum.
O an ''Her şey çok mükemmeldi ya sanki, bi bu eksikti bu da seni bulmuştu''dedim.
Erken doğum günü hediyemdi.
Hiç birşey düşünemiyordum, 3-4 yıldır üzüntüler,kayıplar,sıkıntılar,hastalıklar,işsizlik gibi yaşadıklarım varken bir de benim hastalığım...ben bu hastalığı nasıl kaldıracaktım?
Bu tedaviyi kabul etmek istemiyordum.
Hayata o an için küstüm ama bu bir bencillikti.
Ben bu dünyaya geldim ve benimde bu dünyada bir yerim vardı.
Annem için dualar eden ben , çabalayan yanında olan bendim.Şimdi kalkıp kabullenmeme hakkına sahip biri olamazdım.
Hastanelerde koşuştururken aklımda tek düşünce ''anneme nasıl diyeceğim?''
Kanserde üzülmemek gerekiyorken, annem benim için üzülecekti.
O bir savaşcı...Henüz savaşını tamamlamamışken ben çıka gelmiştim.Ben onun için çabalarken çevresinde dört dönerken ,elini suya değdirmezken şimdi onun benim için çabalaması gerekiyordu.Herşey üstüste gelmişti.
Anneme nasıl açıklayacaktım??
O gün bütün gün hastanede koşturduk. Arayanlara dışarıda geziyoruz sonuç iyi dedim :( halbuki hiç birşey iyi değildi.Anneme açıklamadan kimse ile konuşmak istemiyordum.Annem önceliğimdi.
Annem duyunca yıkıldı.''Sen güçlü olacaksın ki ben güçlü olmalıyım dedim.Sende biliyorsun ki bu hastalıkla mücadele eden ya da edecek olan sırf biz değiliz.Evet beklemiyorduk, evet ani oldu ama elden birşey gelmiyor.Allah verdi Allahın izniyle atlatacağız''dedim.
Ben bir şekilde özümsemiştim olayı daha sakindim ve ağlamadan,üzülmeden annemi üzmeden anlatmıştım.
Bak şimdi sen iyileştin,bende iyileşeceğim.Benimki biraz zaman alacak ama geçecek.
''Ne güzel bir Rabbimiz var ki; önce seni iyileştirdi sonrada benim hastalığım gün yüzüne çıktı.Öbür türlü olsaydı sen benim için çabalarken kendini unutacaktın ve senin hastalığın daha sıkıntılı bir hal alacaktı.Belki ben bu hastalığı kabullenemiyecektim ,belki isyan edecektim.''diyerek onunda üzülmemesini sağlamaya çalıştım.Bu sözler onun üzülmemesi için söylenen sözler değildi,benim de inandığım sözlerdi...
Annemin hastalığınla ben bir alıştırma sürecine girip yoğurulmuş,silkelenmiş ve kendime gelmiştim.Onkoloji servisi ile tanıştırılmıştım.O yüzden benim kabullenişim kısmen daha kolay oldu.
Keşke erken evre olsaydı ,keşke önceden farketseydim dedim/dedik ama farkedememiştim.Belki bunda da vardı bi hayır.
Genci-yaşlısı ,küçücük bebekler -çocuklarda bu hastalığa yakalanıyordu.Benim onlardan ne farkım vardı, ben kimim ki bu hastalığı kabullenemiyorum dedim kendime,hiçbir farkım yoktu.Sadece üst üste gelmişti herşey ama bu hayat bir sınav ve demek ki böyle olması gerekiyormuş.
Annemin rahatsızlığında dile kolay sözler sarf etmiştim ''herkes bu hastalığa yakalanabilir,kimbilir bizlerde ne var?... herşey geçecek az kaldı...'' gibi .
ŞİMDİ BENİM YAŞAMA VAKTİM....
****** ******
Ağlamadım , ağlatmadım kimseyi çünkü hayat devam ediyordu.Ben bu yolda annemle yürümüştüm şimdi sıra bendeydi.
Zamanlama olarak bizce üst üste gelmişti ,belkide doğru zaman bu zamandı.Biz aynı yolun belli kısmını beraber yürüyecektik kırkımız karıştı :)
Bu hastalığa kendimi alıştırmıştım ama önümdeki beni bekleyen ve yapılacak işlemler beni tedirgin ediyordu.
Bir sürü bilinmezlikle boğuşuyordum.
Önce kemoterapi sonra meme ameliyatı.EE lenflerde de görülürse lenflerde alınacak.Daha PET / BT çekimi var,sonuçlar çok önemli.Tüm bu olanlar başımı döndürüyordu.Herşey benim istemim dışında ilerliyordu.
Bir taraftan da bu hastalıkla espritüel biri olmup çıkmıştım. Bana küçük bi fabrika ayarı yapılacaktı :)
****** ******
Hayat ne garip , 2 günde herşey değişmişti.Yaş 32 'di - 33 oldu,sağlıklıydım kanser oldum.Hayat...
Doğum günümde hastane işlemlerim için koşuşturarak ve kimseye hiç birşey belli etmeden geçirdim.Garip ama bu doğum günüm farklıydı.Aramasını beklemediklerim aradi,sosyal paylaşım sitemde kutlama için hiç yazılmadığı kadar çok yazanım vardı,bu dönemimde rahatsızlığımı bilmeyenlerin rüyalarındaydım.Aslında ben şanslıydım.Beni önemseyenler vardı
Doğum günümü yorgun,gergin,bitkin ama mutlu ve umutlu karşıladım.Sevdiklerim yanımdaydı.Kimseye doğum günümde açıklamak istemedim daha sonra zaten öğreneceklerdi ama bugün değil.
Öğrendiklerinde...Biz aile olarak hassas bir dönemdeydik ve herkesten özel olarak bu konuda hassas davranmalarını rica ettim.
Bir anne evladının kanser olduğunu öğreniyordu hemde kendide bu tedavinin zorluklarını yaşamış biri olarak şimdi çocuğu bu yolculuğa çıkmıştı.
Çevreme Ah ahh vah vah tüh vs şeklindeki üzüntülerini anneme yansıtmamaları konusunda ricada bulundum.Zaten üzülüyordu anlattıkça üzüntüsü artıyordu. Ben bir nevi kendimce belki kalkan oluşturdum,annemin daha fazla üzülmesini ,her konu açılışında veya her telefonda , o ağlamasını gözyaşlarını görmek istemiyordum.Ailem için zordu ama annem için daha zordu.
Neden onun için zordu diyorum; kaba tabir belki ama eşşekten düşenin halinden eşşekten düşen anlıyabiliyor.Tabi Allah kimseye, hiç kimseye vermesin.Birde evlat başka birşey, evladı da kendi yaşadığı sıkıntılı yoldan yürüyecekti.Kişi kendini pek düşünmüyor ama evlat konu olunca o başka.
Ben bile anneme üzüldüğüm,ağladığım kadar kendime ağlamadım.Sadece kendim için ağladım.
Bu dönemde empati işlemiyor.Normalde hep empati yapmaya çalışan ben ,yokk anlayamadım annemi ki ,bir başkasından aynı şeyi bekleyemem.
Yaşadıklarımdan anladım ki Allah herşekilde sabrınıda veriyor,gücünü kuvvetini de veriyor.
Bundan sonrasında çevremde belki çok kişi olacaktı ama yalnızdım.Yaşayan ve yaşayacak olan Kendim olacaktım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder