Neredeyse 1 yıl sürdü...
Ama bugün bittiyor.
Zordu,zorluydu
Mesakkatli bir yoldu.
Biraz uzun ve biraz virajli...
Ama hedef belliydi.
Tedaviyi kabullenip eldekilerle yola devam etmek...
Sıfırlamayı,dibe vurmayi sonra çıkmayı öğrendim.
Her zorlukta bir kolaylık olduğunu,
Değiştireneyeceğim şeyler için kabullenmeyi,
Kendimden vermeyi,verirken ki zorluklarımla güçlenmeyi ve yine kabullenerek elimdekilerle yola devam etmeyi öğrendim.
Yalnızlığı öğrendim...
Mücadele etmem gerektigini ve ''ben'' olmayi kesfettim.
Gerçek dostluğu gördüm, ben mutlu olayım,sağlıklı olayım diye çabalayanı gördüm.
Hiç bilmedigim,hiç ummadığım kisilerin dualarinda yer aldım.
Ben gidemeden Kabe' de adım anıldı.
Kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım, beklentilerimde oldu...
Amaa benim yaşadığım benim sınavımdı,bu dönemde nasıl davrandiginiz sizin...
O nedenle kırgın değilim.
Kendimce bi çıkış noktası buldum hep...
Belki bir kitapta ,belki bir sohbette, belki de tiyatroda...
Kendi yaramı kendim sardım
Sarmayı öğrendim.
Kendi doğrularımla ilerledim.
Bakış açımı değiştirmeye çalıştım.
Hastanede geçen günleri hamamönünde keyife çevirmeye çalıştım.
Liman gibiydi...
Ağrılarım,yan etkilerimle dalga geçip gülmeyi bildim.
Yaşadıklarımı anlatmadım ,anlatsam da anlanmıyacak şeylerin sözle ifadesine inanmadim
Sustum...
Uzaktan kolay gördünüz ama yine sustum.
Empati olmuyor böyle bir hastalıkta.
Ne ben anlatabilirim ne siz anlayabilir...
Mutlu sona geldim.
Gercekten yanımda olan ,dualarında olduğum tüm dostlarima,sevdiklerime Teşekkürler..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder