Geçen yıl bugün...[12.02] anısına

Bugün günlerden o gün....
Dünüm,bugünüm,yarınım...
Niye ben demediğim,ağlamayacam derken ağladığım,sindirdiğim....
Erken gelen doğum günü hediyem, hayatın bana sunduğu....
Bu kez aynı yolu , aynı gün,bir sene sonrasında kontrolümü olmak için geçeceğim. Hiç birşey tesadüf değil....
Geçmişe gidiyor zihnim;istem dışı...
Günler, aylar,seneler ne de çabuk geçiyormuş...
Ama yaşamın içindeyken , andayken öyle değil...
Bazen bi de bakıyorsun arkana;unutulmuş detaylar,teferruatlar...
Unutulmayanlarla yola devam ediyorsun.
Bi yara - bi iz bırakıyor benliğinde.
Farkına varıyorsun,görüyorsun.

Yolcu...

Bir yoldan geçiyorsun
Belki herkesin gectiği ayni yoldan ,belki farklı....
Ayni olsada ; farklılastıran " benliğimiz "
Bizim nasil yaşadığımız? Nasıl gördüğümüz?
Olan oluyor, kalan kalıyor ,giden gidiyor...
Sonunda degiştiremiyeceğin şeyler icin uğraşmamayi, kabullenebilmeyi ögreniyorsun.
Elde kesin bi veri yokkan ,o yolda yol almayı...
Korksanda ,ürksende,sonucu bilsen de - bilmesen de...
Yaşayarak deneyimleyeceğin bir yolculuğa çıkıyorsun.
İçsel bir yolculuk.
Haykırsan , sesini duyursan ; duyulacak belki amaa...
Sonuç degisecek mi? -Hayır
Değistiremeyeceğim bir sonucu yaşararak göreceksem ve görüyorsam
Anlatsam ne fayda...
Kırılsam , üzülsem ne fayda...
İşte o yüzden; yalnız ve güçlü olarak yürürken ki dik durmalarım, hırcınlıklarım.
İçsel boslukları kendimle doldurmayı çabalarken ; kendi kendimle kalmalarım.
Bu süreçte bana kattıkları ,tıpkı sayfaları karıstırılmamış kişisel gelişim kitabı oluşlarım...
Bi kitabı okurken ; kendimi sayfalarında buluslarım.
Iste bu yüzden anlatamadıklarım,adlandıramadıklarım.
En önemlisi kendi yolculuğumda kendi farkındalıklarım.
Benim gönlümde ,benim ruhumda sargılarım.
Kendi kenine yetebilme çabalarım,çığlıklarım....
Başkalarını düşünmemeye çalışarak kendi yolumu alma umutları.
Kimsenin olmadığını kabullenişlerim...
Kimsenin ben olmadığı, benim gibi düşünemediği
Empatinin yapılamadığı koskoca bi dünya benimkisi.
Sence seninkisi ,onca onunkisi...
Herkesin kendi hikayesi.
Bu da benimkisi....

Canım Anneme

Canım Anneme....
Asıl teşekkür'üm sana
Bu tedaviyi kabullenmemdeki tek dayanağım.
Rabbim beni , senin rahatsızlığınla yoğurdu.
Sonra bana dedi ki;sende yapabilirsin...
Çok korktum.
Belki kaldıramamaktan,yapamamaktan...
Diğer yandan, seni yalnız bırakma
korkusu sardı heryanimi.
Ölmekten korkmadım da seni bensiz bırakmaktan korktum.
Dayanağımdın benim ve senin icin yaptım!
Sırf senin emeklerin için, bana verdiklerin için...
Belki herkes gibi mutlu edemedim seni, bir kalıp içinde olamadım ama büyük bir başarı hikayem oldu.
Ben bu hastalığa yakalanmadan önce seni anladığımı sanıyordum ama ben seni hiç anlamamışım / baskaları da beni.... canım annem.
O nedenle; tedaviye başladığımda sana sunduğum özrümü herkesin huzurunda yeniliyorum ---Özür dilerim---
Bu başka birşeymiş...
Ama annelik....
Işte o bambaşka.
Ben bilmiyorum ama idrak edebiliyorum.
Bir bebek gibi , şefkatinle,sabrınla,bakımınla yine sardın sarmaladın.
Iki yürek tek yürek olduk.
Ilaçların etkisiyle iki yarım bi tam ettik,etmeye çalıştık.
Allahın izniyle bu zor ve zorlu günleri beraber göğüsledik,atlattık...
Rabbim bir daha yaşatmasın.
Seni çok seviyorum
Yeniden doğan kızın funda...

Hastalığa veda

Neredeyse 1 yıl sürdü...
Ama bugün bittiyor.
Zordu,zorluydu
Mesakkatli bir yoldu.
Biraz uzun ve biraz virajli...
Ama hedef belliydi.
Tedaviyi kabullenip eldekilerle yola devam etmek...
Sıfırlamayı,dibe vurmayi sonra çıkmayı öğrendim.
Her zorlukta bir kolaylık olduğunu,
Değiştireneyeceğim şeyler için kabullenmeyi,
Kendimden vermeyi,verirken ki zorluklarımla güçlenmeyi ve yine kabullenerek elimdekilerle yola devam etmeyi öğrendim.
Yalnızlığı öğrendim...
Mücadele etmem gerektigini ve ''ben'' olmayi kesfettim.
Gerçek dostluğu gördüm, ben mutlu olayım,sağlıklı olayım diye çabalayanı gördüm.
Hiç bilmedigim,hiç ummadığım kisilerin dualarinda yer aldım.
Ben gidemeden Kabe' de adım anıldı.
Kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım, beklentilerimde oldu...
Amaa benim yaşadığım benim sınavımdı,bu dönemde nasıl davrandiginiz sizin...
O nedenle kırgın değilim.
Kendimce bi çıkış noktası buldum hep...
Belki bir kitapta ,belki bir sohbette, belki de tiyatroda...
Kendi yaramı kendim sardım
Sarmayı öğrendim.
Kendi doğrularımla ilerledim.
Bakış açımı değiştirmeye çalıştım.
Hastanede geçen günleri hamamönünde keyife çevirmeye çalıştım.
Liman gibiydi...
Ağrılarım,yan etkilerimle dalga geçip gülmeyi bildim.
Yaşadıklarımı anlatmadım ,anlatsam da anlanmıyacak şeylerin sözle ifadesine inanmadim
Sustum...
Uzaktan kolay gördünüz ama yine sustum.
Empati olmuyor böyle bir hastalıkta.
Ne ben anlatabilirim ne siz anlayabilir...
Mutlu sona geldim.
Gercekten yanımda olan ,dualarında olduğum tüm dostlarima,sevdiklerime Teşekkürler..