Yolcu...

Bir yoldan geçiyorsun
Belki herkesin gectiği ayni yoldan ,belki farklı....
Ayni olsada ; farklılastıran " benliğimiz "
Bizim nasil yaşadığımız? Nasıl gördüğümüz?
Olan oluyor, kalan kalıyor ,giden gidiyor...
Sonunda degiştiremiyeceğin şeyler icin uğraşmamayi, kabullenebilmeyi ögreniyorsun.
Elde kesin bi veri yokkan ,o yolda yol almayı...
Korksanda ,ürksende,sonucu bilsen de - bilmesen de...
Yaşayarak deneyimleyeceğin bir yolculuğa çıkıyorsun.
İçsel bir yolculuk.
Haykırsan , sesini duyursan ; duyulacak belki amaa...
Sonuç degisecek mi? -Hayır
Değistiremeyeceğim bir sonucu yaşararak göreceksem ve görüyorsam
Anlatsam ne fayda...
Kırılsam , üzülsem ne fayda...
İşte o yüzden; yalnız ve güçlü olarak yürürken ki dik durmalarım, hırcınlıklarım.
İçsel boslukları kendimle doldurmayı çabalarken ; kendi kendimle kalmalarım.
Bu süreçte bana kattıkları ,tıpkı sayfaları karıstırılmamış kişisel gelişim kitabı oluşlarım...
Bi kitabı okurken ; kendimi sayfalarında buluslarım.
Iste bu yüzden anlatamadıklarım,adlandıramadıklarım.
En önemlisi kendi yolculuğumda kendi farkındalıklarım.
Benim gönlümde ,benim ruhumda sargılarım.
Kendi kenine yetebilme çabalarım,çığlıklarım....
Başkalarını düşünmemeye çalışarak kendi yolumu alma umutları.
Kimsenin olmadığını kabullenişlerim...
Kimsenin ben olmadığı, benim gibi düşünemediği
Empatinin yapılamadığı koskoca bi dünya benimkisi.
Sence seninkisi ,onca onunkisi...
Herkesin kendi hikayesi.
Bu da benimkisi....

Canım Anneme

Canım Anneme....
Asıl teşekkür'üm sana
Bu tedaviyi kabullenmemdeki tek dayanağım.
Rabbim beni , senin rahatsızlığınla yoğurdu.
Sonra bana dedi ki;sende yapabilirsin...
Çok korktum.
Belki kaldıramamaktan,yapamamaktan...
Diğer yandan, seni yalnız bırakma
korkusu sardı heryanimi.
Ölmekten korkmadım da seni bensiz bırakmaktan korktum.
Dayanağımdın benim ve senin icin yaptım!
Sırf senin emeklerin için, bana verdiklerin için...
Belki herkes gibi mutlu edemedim seni, bir kalıp içinde olamadım ama büyük bir başarı hikayem oldu.
Ben bu hastalığa yakalanmadan önce seni anladığımı sanıyordum ama ben seni hiç anlamamışım / baskaları da beni.... canım annem.
O nedenle; tedaviye başladığımda sana sunduğum özrümü herkesin huzurunda yeniliyorum ---Özür dilerim---
Bu başka birşeymiş...
Ama annelik....
Işte o bambaşka.
Ben bilmiyorum ama idrak edebiliyorum.
Bir bebek gibi , şefkatinle,sabrınla,bakımınla yine sardın sarmaladın.
Iki yürek tek yürek olduk.
Ilaçların etkisiyle iki yarım bi tam ettik,etmeye çalıştık.
Allahın izniyle bu zor ve zorlu günleri beraber göğüsledik,atlattık...
Rabbim bir daha yaşatmasın.
Seni çok seviyorum
Yeniden doğan kızın funda...

Hastalığa veda

Neredeyse 1 yıl sürdü...
Ama bugün bittiyor.
Zordu,zorluydu
Mesakkatli bir yoldu.
Biraz uzun ve biraz virajli...
Ama hedef belliydi.
Tedaviyi kabullenip eldekilerle yola devam etmek...
Sıfırlamayı,dibe vurmayi sonra çıkmayı öğrendim.
Her zorlukta bir kolaylık olduğunu,
Değiştireneyeceğim şeyler için kabullenmeyi,
Kendimden vermeyi,verirken ki zorluklarımla güçlenmeyi ve yine kabullenerek elimdekilerle yola devam etmeyi öğrendim.
Yalnızlığı öğrendim...
Mücadele etmem gerektigini ve ''ben'' olmayi kesfettim.
Gerçek dostluğu gördüm, ben mutlu olayım,sağlıklı olayım diye çabalayanı gördüm.
Hiç bilmedigim,hiç ummadığım kisilerin dualarinda yer aldım.
Ben gidemeden Kabe' de adım anıldı.
Kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım, beklentilerimde oldu...
Amaa benim yaşadığım benim sınavımdı,bu dönemde nasıl davrandiginiz sizin...
O nedenle kırgın değilim.
Kendimce bi çıkış noktası buldum hep...
Belki bir kitapta ,belki bir sohbette, belki de tiyatroda...
Kendi yaramı kendim sardım
Sarmayı öğrendim.
Kendi doğrularımla ilerledim.
Bakış açımı değiştirmeye çalıştım.
Hastanede geçen günleri hamamönünde keyife çevirmeye çalıştım.
Liman gibiydi...
Ağrılarım,yan etkilerimle dalga geçip gülmeyi bildim.
Yaşadıklarımı anlatmadım ,anlatsam da anlanmıyacak şeylerin sözle ifadesine inanmadim
Sustum...
Uzaktan kolay gördünüz ama yine sustum.
Empati olmuyor böyle bir hastalıkta.
Ne ben anlatabilirim ne siz anlayabilir...
Mutlu sona geldim.
Gercekten yanımda olan ,dualarında olduğum tüm dostlarima,sevdiklerime Teşekkürler..

Hastane günlüğü

Kemoterapiler bitmişti...
Önümde beni bekleyen başka bir serüven vardı.
Tüm tetkikler sonucunda artık misafirin belli kısmını  yolcu etmişim.
Kalan ise küçülme göstermiş ve o da operasyon ile kökten kazınacaktı.
İnsanoğlu herşeye alışıyor/-muş
Kemoterapi başlamadan önce alın komple bitsin bu olmaz mı? dediğimi hatırlıyorum.(olmayacağını bile bile)
Sonrasında gidecek olan parçama zaten benim değilmiş gibi hissettim.
Ameliyat safhasına doğru da gereksiz bir sahiplenme duygusu elegeçirdi beni.
İlk olarak seminerde bir hoca ile görüştüğümde öğrendim bana ne gibi şeyler yapılacağını.
O gün beni bi sarsmıştı yaşanacaklar...
Aslında biliyordum ama olaya iyimser yaklaşmaya çalışıyordum.
Sonuç : bir kaç doktorla görüşme sonucunda da değişmedi.
Iki seçenek vardı önümde ; ya meme komple alınacak (modifiye mastektomi) lenflerle beraber ve 2 sene sonra ameliyatla meme rekontriksiyon yani silikon takılacak
Yada mastektomi ve eş zamanlı rekontriksiyon olacaktı.Tabii lenflerle beraber...Yani iki ameliyat bir celsede olacak ve bitecekti.
Ama bunun kişinin tasarrufunda karar vermeside ayrı bir yükmüş.
En azından benim için öyleydi.
Bi doktorla görüşüyorum tamam komple alınsın silikon sonra takılsın diyor,bi başka doktorla görüşüyorum ikisi aynı olabilirmiş diyip bu sefer o tarafa geçiyordum.
İnanılmaz yıpratıcıydı.(Yanımda olanlar bilirler)
Doktor seçimimde Stv dizilerini aratmayacak türdendi.
Nasılsa benim için doktorum ve hastanem yazılmıştı,sadece ben bilmiyordum.
O sıkıntılı dönemde yine Rabbim hep bişeyler sundu.
Umarım benim için hayırlı olan olmuştur.

Yolun neresindeyim???

Hep bahsetmis olduğum kemoterapiler artık bitti...
19 Ağustos'ta bir nokta koyduk . Umarım son noktadır. 
Pekii herkesin dediği zor olanı atlatmışmıydım?
Belirsizliklerle dolu bir yol daha vardi karşımda, tıpkı haftalık kemoya başladığım dönem gibi.
Haftalıklarımı şükür rahatlıkla atlatmıştım.
Zorlukları olmadı diyemem ama en zor kemoyu alan için bunun zorlukları komufle ediliyordu.
Hayatta herşey unutuluyor...
Unutmasak yaşayamazdık.
Allahımın izniyle bu zorlu süreci sıkıntısız atlattım.
Allah...
Bu hastalikla mücadele ederken hep yanımda olduğunu( aslında hep yanımdaydı ama...) derinden ve  özden hissettim.
"Niye ben?" demedim.Bunda da hayır aradım.
Rabbimin verdiği güç ile kemoterapi dönemini atlattım. 
Onun bana vesile kıldığı değerli ailem ve arkadaslarla...
Yeri geldi kendimi çok yalnız hissettim,  yeri geldi cok değerli olduğumu da...
Ama en önemlisi bu hastalikla mücadele ederken "bundan sonra başkaları için ne yapabilirim?" dedim.
Yalnızlığımda boğulmadım. Yeni şeyler keşfettim, hayatı farklı yönüyle gördüm ,anladım. 
Veee dedim ki;" Funda , merak etme! bundan sonraki sürecinde de Allah sana yardım edecektir"
Ameliyat sürecimide tek başına atlatmayı hedefliyorum...
Bu günlerde geçecek.